Śnieżne Kotły

Śnieżne Kotły polodowcowe, to jedna z największych atrakcji krajobrazowych Karkonoszy. Położone są na północnych stokach głównego grzbietu, pomiędzy Wielkim Szyszakiem, a Łabskim Szczytem.

Ostateczny kształt, Kotły uzyskały podczas zlodowaceń i stanowią coś unikalnego w polskiej przyrodzie. Surowość skalnych ścian i głęboka przepaść zapierają dech w piersi.

Monochromatyczny wręcz krajobraz. Chyba najbardziej dzikie miejsce Karkonoszy.

Śnieżne Kotły były świadkiem licznych wypadków. Górną krawędź ogrodzono łańcuchem i nie radzę nikomu go przekraczać. Najbardziej chyba pechowy wypadek miała turystka zdmuchnięta gwałtownym podmuchem wiatru prosto w przepaść. Do historii przeszły wypadki dwóch osób, które pomimo upadku w czeluść, wyszły z tego żywe i nic im się nie stało!

Do kotłów można bezpiecznie zaglądać ze specjalnych platform. Człowiek wydaje się taki maleńki w zestawieniu z ich ogromem.

Pod wpływem wiejącego wiatru niosącego drobinki śniegu, tworzą się zdradliwe i śmiertelnie niebezpieczne nawisy.

Należy je obchodzić z jak największej odległości.

U stóp Śnieżnych Kotłów, na terenie przepływu lodowca i oddziaływania moreny dennej pozostały jako pamiątka stawy polodowcowe. W tle widać bardzo ciekawe z punktu widzenia geologicznego i przyrodniczego Góry Kaczawskie.

Szy. pisze:

8 grudzień, 2010 o 7:43 pm

Jedną z wycieczek podczas styczniowych biegówek w Jakuszycach planujemy właśnie czeską stroną głównego grzbietu, do Kotłów i z powrotem, przez Szrenicę.

… w związku z czym patrzę na Twoje zdjęcia i… jakbym już tam był :] Więcej, proszę! :]

Jacek Krywult pisze:

8 grudzień, 2010 o 8:11 pm

Dalsze zdjęcia i relacje nadchodzą ;) Wyszukuje fotki i klepię teksty. A nad każdym rozpływam się z miłych wspomnień i niezapomnianych widoków :)

Basia pisze:

9 grudzień, 2010 o 2:50 pm

Ostatnio Śnieżne Kotły oglądałam w scenerii październikowej (tegoż roku pańskiego 2010 to było), były piękne, ale te śnieżne Śnieżne Kotły wyglądają za-chwy-ca-ją-co!

Ze Śnieżnych Kotłów poszliśmy sobie wówczas na piwko* do pobliskiej Chaty, tej niedużej drewnianej za żródłem Łaby (zapomniałam nazwy tej Chaty), a drugi raz na piwo do Szpindlerowego Młyna – zejście cudną dolinką wzdłuż rzeczonej Łaby :-) Wszystko pięknie, ale trzeba by też zimowe wejście na Śnieżne Kotły uskutecznić :-)

* dla porządku zaznaczę, że “piwkowanie” nie było celem wypraw, ale ich miłym półmetkiem :-)

9 grudzień, 2010 o 8:23 pm

Śmiem twierdzić, że piwkowanie zawsze jest dobre i stanowi miły akcent każdej wycieczki ;) Dolina Łaby jesienią musi być piękna, ja byłem w okresie kiedy jeszcze wszystko nie zaczęło nabierać kolorów,ale i powiem że było rewelacyjnie. To było przejście ze Szrenicy do Śląskiego Domu właśnie przez Szpindlerowy Młyn. Bardzo miła wycieczka. Choć w tamtej okolicy, to wszystkie są miłe i pełne wrażeń. To piękne góry. Nie tylko krajobrazowo, ale i bardzo ciekawe przyrodniczko. No to Na zdrowie! ;)

Grzegorz pisze:

16 grudzień, 2010 o 9:10 am

Czarujące krajobrazy. Pamiętam jak kiedyś przechodziłem skrajem Śnieżnych Kotłów na przedzimiu, jeszcze bez śniegu. Zapadła noc, a ja fotografowałem kosówkę na skraju czeluści, przy silnym wietrze. To było mocne! Pozdrawiam :-)

16 grudzień, 2010 o 9:41 am

I to są właśnie te niezapomniane przeżycia :) Wracając ostatnio po zapadnięciu zmroku ze Szrenicy też fotografowałem zaciekle ośnieżone świerki na tle czerwonej poświaty, ISO 3200, zdjęcia z ręki, żadna wartość artystyczna, emocjonalnie wielka, ale o tym w kolejnym wpisie bloga.