Bielszy odcień bieli

Góry w zimie potrafią być mistyczne. Szczególnie sprzyja temu mgła i kiepska pogoda. Ta, taka wiecie jaka. Listopadowa, wczesno-grudniowa. Czy świat we mgle jest brzydszy dlatego, że mało co widać? A może piękniejszy, ponieważ część jest zasłonięta, a część się wyłania. Widoczki w pięknym słońcu są zachwycające, ale czy widoki we mgle, w szarówce nie są bardziej piękne mentalnie, zmuszające do rozmowy z samym sobą i innego odbierania doznań?

Wędrując we mgle, w mżawce, w szarówce, wykonałem setki interesujących zdjęć, których nigdy bym nie zrobił w świetle słonecznego dnia. A więc szanujmy mgielne obrazy i zatapiajmy się w nie bez obaw.

Bielszy odcień bieli, wiadomo do czego nawiązuje ten tytuł i tutaj rzeczywiście o różne odcienie bieli chodzi. Od tej olśniewająco jasnej, do szaro burej.

Narty biegowe dają tą swobodę podróżowania i frajdę z wycieczek narciarskich, która pozwala nam oddalić się trochę od cywilizacji i doznać tych wszystkich wrażeń.

Krótka wspomnieniowa impresja pod tytułem Bielszy odcień bieli.

A człowiek taki głupi, że nawet go cieszą zwykłe ośnieżone trawy :) A może niezwykłe?

Bo czyż ten świat nie jest niezwykły?

Robert Smyka pisze:

15 kwiecień, 2012 o 2:36 pm

Ileż to razy wyglądając za okno podczas takiej “nieładnej” pogody marzyłem, aby wreszcie wyszło słonko. “Gdy wyjdzie to będą robił superfocie!” … to typowe myślenie amatorów fotografii. Jakiś czas temu w npm, bodajże, zawodowcy spod Tatr potwierdzili to co napisałeś wyżej: “Czekamy, na “brzydką” pogodę, na mgłę, chmury, deszcze, burze- WTEDY robi się górskie zdjęcia!” Jak to sam pokazałeś- mają rację. Ten klimat, ta cisza… Nieraz przy takiej pogodzie wędrowałem- niestety gdy potem przeglądam z kolegami zdjęcia z naszych wyryp zdumiewamy się: Co? Tyle słońca? Przecież większa część wyprawy była we mgle i deszczu- dlaczego tego nie wdać? Prosta odpowiedź: mokrzy i zmarznięci nie mamy ochoty na focenie. Nasze cyfrowe aparaty są schowane przed wilgocią i mrozem. Potem żal tych niezrobionych zdjęć… Nauka na kolejna wyprawę: warto się przemóc i robić takie fotki. Pozdrawiam

Maciej pisze:

15 kwiecień, 2012 o 5:19 pm

Czasami taki nadmiar bieli, mgła, cisza lub jednostajny szum wiatru, daje efekt ograniczenia wrażeń sensorycznych i … nieco przypomina to doznania z “odmiennych stanów świadomości”

Jacek Krywult pisze:

15 kwiecień, 2012 o 9:04 pm

Taaaaak, to faktycznie ma coś z “odmiennych stanów świadomości”, bo przebywamy w otoczeniu, którego na co dzień nie znamy. A czym krąg widoczności się kurczy tym są one ciekawsze. No i zdjęcia wtedy wychodzą też interesujące, bo są inne od cukierkowego widoku z pocztówki. Sam też jak lunie chowam lustrzankę do plecaka zawiniętą dodatkowo w worek. Ale coraz częściej ratuje się w tych sytuacjach schowanym gdzieś w kieszeni aparatem kompaktowym. pozdrawiam i super mglistych plenerów życzę!