Bazaltowe miasto Bosra
Bosra, sto lat przed Chrystusem została założona przez Nabatejczyków, słynnych budowniczych potęgi Petry. Jak i inne miasta regionu, Bosra przechodząc z rąk do rąk, trafiła do Rzymian, pod których rządami rozkwitała dalej, a w końcu przejęli ją muzułmanie i swoją świetność zakończyła pod panowaniem Imperium Otomańskiego.
Znakomicie zachowany teatr rzymski z II wieku n.e. dla 15 tysięcy widzów, zamieniony na twierdzę i otoczony fosą.
Teatr – twierdza.
Bosra znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO Syrii.
Dużo miejsca zajmują rozległe łaźnie rzymskie, niegdyś bardzo ważna instytucja, nie tylko dla utrzymania higieny, ale także życia towarzyskiego.
Głównym budulcem w Bosra był bazalt, skała pochodzenia wulkanicznego. Miasto ma unikalną, czarną barwę murów.
Oto jak wygląda ochrona zabytków w Syrii. Wpisana na listę UNESCO Bosra zamieszkiwana jest przez licznych mieszkańców. W antycznych budynkach, zaadoptowanych jako tako, mieszkają setki osób. Na placach dzieci grają w piłkę nożną, mając starożytne kolumny za bramki!
Jakie widoki i jakich mieszkańców można spotkać zapuszczając się odważnie w boczne uliczki Bosry. Wynikiem mikroplenerku fotograficznego, małego skoku w bok z dala od całej naszej grupy, są fantastyczne portrety dzieci. Były wspaniałe. Zaprosiły nas na swoje podwórko, pokazały dumę swojej zagrody, czyli indyka (tak, tak, w obiektach UNESCO hoduje się indyki!), bez końca pozowały do aparatu.
Młody, dumny motocyklista.
W takiej restauracyjce można się napić pysznej herbaty. Oczywiście nie powinna ona kosztować więcej niż złotówkę. Ileś tam syryjskich dinarów, no ale dla przemieszczających się szybko turystów wymyślono prostszą walutę – One Dolar.
Uliczny sprzedawca soku z wyciskanych owoców, z pomarańczy i granatów.
Zarabiać na życie trzeba uczyć się od najmłodszych lat. Na szczęście pracy nie trzeba daleko szukać, bo codziennie nadciąga nowe źródło świeżej gotówki.
W mieście, które zamieszkiwało kiedyś 80000 ludzi, pozostała garstka, wkomponowanych w ruiny mieszkańców.
Typowa ulica.
Część starożytnych domów jest opuszczona, a część zamieszkana.
Warsztat pracy malarza i od razu jego dom, sypialnia, salon i sklep.
